Gaat dat écht zo?

Ja, mensen oordelen alleen over iets waar ze zelf mee bezig zijn, anders zou het  hen niet eens opvallen.

Werkelijk? Maar als ik nu zélf mijn tanden niet mooi vind.

Dan vergelijk je blijkbaar jouw tanden steeds met die van anderen.

Oeps, dat doe ik inderdaad.

Stel dat alle kinderen scheve tanden hadden, dan zou je scheve tanden normaal en mooi vinden.

En als iedereen een kromme neus had, zou ik die dan mooi vinden?

Precies.

Maar toch wil ik rechte tanden.

Misschien kun je later een beugel nemen.

Dat was ik al van plan. Maar de rest wat ik lelijk vind… Ik kan toch niet alles laten veranderen?

Dat hoeft ook helemaal niet. Het belangrijkste wat je te doen hebt is, om jezélf te accepteren  zoals je bent.

Hoe moet ik dat doen, Evi? Ik heb werkelijk geen flauw idee.

Prent jezelf elke dag in, dat je van jezelf houdt. Maak er maar een zin van, zoiets als: ‘Ik ben een prachtig en uniek mens’.

En moet dat helpen?

Als je niet van jezelf houdt, blijf je kwetsbaar en gevoelig voor wat een ander van je vindt.  Dat moet je niet langer laten gebeuren.  Neem de touwtjes in eigen handen. Je bent zélf verantwoordelijk voor je eigen gevoelens en  hoe je denkt, zó voel je je ook.

Leg eens verder uit, Evi, want dit lijkt me wel erg belangrijk wat je nu zegt.

Oké, even een korte test. Denk eens in jezelf de zin: ‘Niemand vind mij mooi’.

Oké, ik denk het nu.

En? Hoe voelt dat in je lijf?

Niet fijn, het lijkt of ik zo klein word als een mier.

Precies, je wilt het liefst wegkruipen, omdat je onzichtbaar wilt zijn voor anderen.

Klopt, dat is wat ik al máánden doe, Evi.

Daarom heeft Mono me hier naartoe gebracht. Nu een ándere zin: ‘Ik ben helemaal goed zoals ik ben.’

Hé, dat voelt totaal anders, het lijkt wel of mijn buik ópen gaat.

Voel je het tintelen?

Ja, raar hoor.

Helemaal niet raar, dát is wat ik bedoelde. Je kunt door je eigen denken te veranderen, jezelf góed voelen. Je gaat dan tintelen van blijdschap.

Lang geleden dat ik me zó fijn heb gevoeld van binnen.

Ja, mooi hè.

Mag ik je een knuffel geven, Evi?

Tuurlijk. Vergeet je Mono niet? Want zonder hem was ik hier niet helemaal in Hongarije.

Wat ben je lekker zacht, Mono, je lijkt wel van fluweel!

Jij voelt nu hoe jij zélf aan de binnenkant bent, zo zacht als fluweel.

Mono zegt, dat jij zelf van binnen net zo zacht bent als zijn buitenkant.

Oho, wat een lieverd.

Net als jij dus.

Tijd om te gaan, Evi.

Verhip, het is al bijna tijd om op te staan, ik moet naar school.

Ik zal ook maar weer eens naar school gaan. Dankzij jullie durf ik dat weer aan!

Dag lieve Gabor.

Dag lieve Evi en Mono.

--------

De volgende dag ging Evi voor de spiegel staan en keek zichzelf eens goed aan. Hoe zag ze er eigenlijk uit? Ze deed alsof ze voor de eerste keer zichzelf als vreemdeling ontmoette. Ze zag een meisje met pretoogjes, sproetjes op d’r neus, oren die een klein beetje flapperen en rossige krullen die wild alle kanten op dansen. Ze deed haar mond wijd open en keek naar haar gebit. Een ondertand groeit een beetje scheef naar binnen en boven wipt er eentje schuin naar buiten.  Toen ging het meisje allerlei gekke bekken trekken. Hoei, wat prachtig, super, lelijk en heerlijk maf. Hé, dat meisje kén ik, dat ben ik, hihi.