Lorenzo ziet een geest

Zouden ze denken dat je helemaal wég bent als je dood bent?

Denk het wel.

       Maar dat is toch niet zo? Oma leeft nog gewoon hoor!

Tja Lorenzo, je hebt helemaal gelijk. Dood is niet echt dood. Alleen het lichaam gaat dood, maar wat er in het lichaam zit, de geest dus, gaat inderdaad  gewoon door met leven.

Hoe kan ik dat mensen uitleggen die het niet willen geloven?

Dat lijkt me bijna onmogelijk, Lorenzo… Mono, wat denk jij hierover?  Hoe kan ik Lorenzo uitleggen wat hij het beste kan doen?

Misschien kan hij zijn oma vragen of zij zich ook aan zijn papa kan laten zien.  Dan gelooft hij Lorenzo waarschijnlijk wél.

Ach ja, simpele oplossing, dankjewel Mono.

Mono zegt dat oma zich het beste ook aan papa kan laten zien.

Hé, wat slim van Mono. Papa is een ongelovige Thomas en zal wel op zijn neus  kijken  als hij ziet dat oma nog echt bestaat.           

Dat denk ik ook.

Weet je wat hij ook nog had gezegd tegen mij, wat ik niet leuk vond?

Vertel maar.

        Hij zei dat de paus mij vast en zeker duivels zou vinden.

Oei, dan hebben ze niet goed begrepen dat de zogenaamde duivel alleen het negatieve denken in elke mens is en niet één of ander lelijk manneke met horentjes op zijn kop, die stoute mensen naar de hel brengt. Hoog tijd dat je vader oma gaat zien. Roep haar maar, dan kun je het haar eens vóórleggen.

Goed…. Ooomaaa, kom maar hoor, Evi en Mono willen je graag zien! Ha lieve oma, wilt u papa laten zien dat u écht bent? ……. 

  Ja? O wat fijn, dankjewel oma.

Soms kunnen mensen overleden personen niet zo goed zien, maar wel vóelen.

       Wat voelen ze dan?

Soms voelen ze een koude luchtstroom.

        O ja, dat voel ik ook altijd als oma er is.

Er zijn ook geesten die een lamp kunnen laten knipperen.

        Wat grappig.

Nog leuker is als ze de radio ineens laten spelen.

        Zijn dat pláággeesten?

Nee hoor Lorenzo, de geesten willen alleen laten merken dat ze er zijn.

        Ik hoop dat oma papa niet zo zal laten schrikken.

De eerste keer zal hij best op zijn neus kijken, maar later zal hij wel naar je toe komen om erover te praten.

Dat hoop ik, Evi. Misschien stuurt hij me dan niet meer naar die spiegie huppeldepup.

Denk het niet. Nou, lieve Lorenzo… Als je probleem hiermee nog niet is opgelost, voelt Mono het wel. En dan komen we weer gewoon bij je terug, afgesproken?

         Afgesproken. High-five?

High-five!

---

We klapten tegen elkaars hand en namen afscheid. Ik zat te denken dat er gelukkig steeds meer kinderen op de wereld zijn die over de grenzen  van het ‘normale’ heen kunnen kijken. Want het is toch normáál om te zien en te voelen wat er écht is? Of niet soms? Ik vind het eigenlijk nogal abnormaal als mensen niet kunnen zien wat er echt is! 

Enfin, ik klom weer op Mono’s rug. Ik hield me stevig vast aan zijn zilveren manen en enkele tellen later vloeide ik weer terug in mijn stoflichaam, dat nog heerlijk lag te slapen.

 Als ik ’s morgens wakker word, kan ik me nog heel goed herinneren bij wie we geweest zijn. Maar gelukkig helpt Mono mij om geen zorgen mee naar huis te nemen, waardoor ik een beetje lekker onbezorgd mijn eigen leventje kan leiden. 

Naast mijn nachtelijke uitstapjes vind ik het ook heerlijk om een normaal leventje te kunnen genieten, gewoon naar school te gaan en vrienden en vriendinnen te hebben.

Ik ben dol op buiten ravotten, op skaten, basketballen op het speelveldje, of zomaar op het gras te zitten bij het water bij ons in de buurt en daar lekker bij weg te dromen.  Ik houd ook wel van computerspelletjes hoor. Maar doe dat nooit te lang, want daar krijg ik vierkante ogen van, hihi.