Lindita is bang

Ik weet er ook nog een paar. Bang voor de dood, bang voor een ongeluk, bang te mislukken of om gekwetst te worden. O ja, en bang voor agressie en geweld. Of bang om fouten te maken. En bang om iets niet te kunnen of weten.

Wat een hoop angsten bestaan er, tjeetje…

Hoe zou dat toch komen, denk je?

Ik zou het niet weten.

Mono, weet jij hoe al die angsten ontstaan?

Angst voor gewelddadige dieren is in wezen je drang tot overleven.

Dat begrijp ik, maar ik bedoel de andere angsten.

De meeste angsten ontstaan doordat wij denken dat we liefde tekort komen.  En de grootste vergissing is toch wel dat wij denken dat we liefde moeten verdienen. 

Lindita, Mono legt uit dat mensen bang zijn liefde tekort te komen. Wij denken dat liefde búiten ons ligt en dat wij liefde moeten verdienen door goed gedrag.

Is dat dan niet zo?

Nee, je bént liefde. Omdat mensen dit vergeten, verlangen ze er steeds naar en zijn ze bang om het niet te krijgen. We vinden onszelf niet goed genoeg.  Door onze eigen onzekerheid geven we de ander de gelegenheid om over ons te oordelen.

Als ik mezelf helemaal goed vind, oordeelt dan niemand meer over mij?

Als jij jezelf goed vindt, trek je je niets meer aan van wat anderen over je zeggen. Mensen blijven altijd wel iets vinden van elkaar, maar dat is helemaal niet belangrijk voor jou.

Hoe komt het dat angst zo’n naar gevoel is in je lijf?

Angst is een soort vluchtgedrag. Je hele lichaam wordt dan in staat van paraatheid gebracht om te kunnen vluchten. Je adrenaline giert door je lijf, je hart gaat sneller kloppen, je gaat zweten, je spieren spannen strak aan, om maar snel weg te kunnen rennen.

O, dus dáárom word ik altijd zo rood als ik bang ben!

Klopt. Eigenlijk wil niemand die angst voelen, daarom wil je de situatie vermijden waarin je angstig wordt.  Als je bang bent voor hoogten, vermijd je om bergen te beklimmen en je ga je  ook niet zo gauw in een flat wonen. Je gaat je angst dus niet te lijf, maar je probeert manieren te vinden om die nare angst niet te hoeven voelen.

Raar, maar waar. Hoe kun je beter met je angsten omgaan, Evi?

Zie de lichamelijke verschijnselen als een soort wegwijzer naar je angst. Je kunt helemaal in die angst ópgaan en gaan uitpluizen waar de angst vandaan komt.  Je kunt er ook voor kiezen om ervan wég te lopen, óf om er van een afstand naar te kijken en te zeggen: “Hé, gek hoor, ik merk duidelijk dat er bij mij wat angst is”.

Gaat de angst dan weg?

Waarschijnlijk wel, want die angst heb je even aandacht gegeven en vaak is dat al voldoende.  Soms is er wat méér voor nodig, bijvoorbeeld een positieve zin die je jezelf inprent.  Als je onzeker bent, kun je bijvoorbeeld zeggen: “Ik voel me compleet zeker, in álle omstandigheden.” 

Zo kun je het misschien wel voorkómen… Maar als ik al bang bén, kan ik me maar moeilijk ontspannen.

Dan kun je in gedachten een heerlijke reis maken. Doe je ogen maar eens dicht.  Stel je maar eens voor dat je op een prachtig eilandje zit.  Er zijn palmbomen en de zee is prachtig blauw.  Je hoort meeuwen op de achtergrond en het zachte klotsen van het water.  Je voelt je heerlijk rustig.

Ik voel me binnen een paar seconden al kalm, dat is mooi!

Ja, je eigen fantasiegedachten kunnen je rustig maken.

Volgens mij kan ik mezelf ook ónrustig maken door aan angst te denken.

Goed dat je dat inziet. Weet je nu genoeg over angsten?

Volgens mij wel, ik ga aan de slag met je tips.

Veel succes ermee. Ik zal vaak aan je denken, Lindita.

Ik zal jullie nooit vergeten.

----

Eerst besefte ik niet zo goed waarom er zoveel angsten nodig zijn, maar nu weet ik dat angst de tegenstelling van liefde is. Als mensen blijven denken dat liefde búiten hen ligt, ontwikkelen ze steeds meer angsten.