Vinko heeft heimwee
Vinko heeft heimwee
Há… ha… hatsjóe!
Gezondheid.
Hátsjóe!
Ben je verkouden?
Nee, beetje allergisch, niet zo erg hoor.
Tóch een beetje vreemd, Evi. Kijk eens achterom…
Hé, mijn lijf slaapt. Ik nies dus met mijn lichtlichaam, dat kán toch helemaal niet? Een lichtlichaam kan niet ziek zijn en geen pijn voelen.
Blijkbaar ben je nog niet goed los van je stoflichaam. Ik zal even de aura van je stoflichaam schoonmaken.
Even de bezem er doorheen, hihi.
Nee, ik hoef alleen flink te blazen.
Wow Mono, dat ziet er leuk uit, al die kleuren! Het lijkt wel of er een regenboog uit je mond komt.
Zo, klaar is kees. Zullen we dan nu maar naar Kroatië gaan?
Naar Kroatië? Ja hoor.
We gaan naar Vinko, hij is erg gevoelig en vindt dat zijn ouders veel te streng zijn. Daar kan hij niet zo goed mee omgaan.
Is hij erg verdrietig?
Ja, hij voelt zich al een hele tijd triest, hij loopt er helemaal krom van, alsof hij een zware last op zijn jonge schoudertjes meedraagt.
Wat sneu voor hem, Mono.
Vind ik ook. Ga je mee?
Graag.
----
Raak hem maar aan, Mono.
Yes! Eindelijk zijn jullie er. Ik heb zo vaak om hulp gebeden.
Mono had je gebeden opgevangen.
Wat ben jij een prachtig beest. De kleur van je ogen doet me denken aan de kleur van het meertje hier vlakbij.
Als ik in Mono’s ogen kijk, lijk ik erin weg te smelten.
Ik voel zijn intense liefde. Jij ook?
Ja, zijn liefde is genoeg voor álle kinderen op de héle wereld.
Hoe heet je?
Evi. Waarom heb je gebeden, Vinko?
Ik voel me hier op aarde helemaal niet thuis. Van alle plaatsen die ik ken, is de aarde de enige plek waar boosheid en verdriet bestaan.
O…Ken je dan nog méér plaatsen dan de aarde?
Diep van binnen weet ik dat ik op heel veel andere planeten ben geweest, waar zoveel méér zachtheid en liefde is.
Je maakt me nieuwsgierig, Vinko.
Ik weet niet meer hoe die planeten heten, maar ik weet zéker dat ze bestaan, en dat ik er woonde.
Wat herinner je je ervan?
Er zijn andere kleuren dan hier, veel intenser en helderder… een beetje zoals de ogen van Mono, begrijp je?
Ja, die kleuren ken ik van de kleurentuinen van koningin Sofia in mijn droomwereld.
Dus je weet dat ik geen onzin vertel.
Ik twijfel geen seconde aan je.
De lucht voelt anders, niet zo zwaar als hier. En buiten zie je geen maan en zon maar andere planeten, ze staan heel dichtbij. Het is daar nooit donker.
En hoe vóelde je je daar?
Ik voelde me licht, vrij en tegelijkertijd beschermd. De kinderen worden daar als volwassenen behandeld. Er wordt naar je mening gevraagd, omdat ze weten dat elk kind in al zijn vorige levens een wijze volwassene is geweest.
Dat lijkt me héél goed. Kinderen zijn veel wijzer dan hier wordt aangenomen.
Ik denk dat mijn ouders me klein willen houden. Ze zijn erg streng, en ik moet precies doen wat zij hebben bedacht dat goed is.
Noem eens een voorbeeld.
Nou eh, mijn moeder zegt steeds: ‘Vinko, drink je melk op’. Maar ik kan helemaal niet goed tegen melk, ik voel me altijd moe worden als ik melk heb gedronken en ik krijg er eczeem van. Maar mama zegt dat melk voor elk kind gezond is.
Dat lijkt me niet helemaal waar, sommige kinderen zijn gevoelig voor bepaalde voedingsmiddelen.
Ik wéét van binnen gewoon dat ik het niet moet nemen.
Dan moet je toch naar je innerlijke stem luisteren.
Maar dan wordt mama weer boos. Wat moet ik dan doen?
Vraag dan of je sojamelk mag drinken.
Hé, dat ken ik niet. Is dat nét zo gezond?
Ja, het wordt gemaakt van sojabonen, dat is plantaardig, dus niet van dieren.
Móói, zal het morgen eens met mama bespreken.
Waarin zijn je ouders nog meer streng?
Ik moet van papa elke dag anderhalf uur achter elkaar huiswerk maken. Maar dat kán ik helemaal niet. Ik kan me niet zo lang achter elkaar concentreren. Papa zegt dat ik dat toch écht moet oefenen, omdat het belangrijk is voor later.
Anderhalf uur achter elkaar? Sjonge, dat zou voor mij ook moeilijk zijn! Je kunt je pap toch vragen of je het mag spreiden? Drie keer een half uur bijvoorbeeld, met daar tussenin een kwartiertje tijd om te spelen.
Ik weet niet of hij dat goed vindt. Hij is zo snel op zijn teentjes getrapt, als het niet precies gaat zoals hij denkt dat het zou moeten.
Ik begrijp je probleem.
Ik wéét gewoon van binnen dat we allemaal gelijkwaardig zijn, maar mijn ouders behandelen me als een dom klein kind. En weet je wat ik ook moeilijk vind?
Zeg het maar.
Ik voel precies wanneer iemand boos, moe of verdrietig is. Het lijkt wel of ik dat gevoel overneem. En dat vind ik wáárdeloos!
Dat is het goede woord, de gevoelens van een ander zijn voor jou van géén waarde. Je kunt het meteen loslaten. Je kunt dan in jezelf zeggen: dat gevoel is niet van mij, ik laat het liggen bij wie het thuishoort.
Ik ben gewoon sfeergevoelig.
Weet je, Vinko… je zit nu eenmaal hier op deze aarde en je zult je hier moeten aanpassen, hoe moeilijk het soms ook is. Deze aarde zal nu toch het best bij je passen, want anders wás je hier niet geboren.
Bah, ik wil me niet aanpassen, ik wil hier niet zijn. Ik heb heimwee naar de andere planeet, waar ik zoveel liefde en respect voelde.
Ach Vinko, misschien ben je wel hier om de mensen om je heen de liefde die jij al kent, te géven in plaats van liefde te krijgen.
Huh? Tja, nu moet ik eens achter mijn oren krabben.
Wat gaat er door je heen als ik zoiets zeg?
Ik denk dat je wel eens gelijk zou kunnen hebben, maar ik ben er niet zéker van.
Als je iets niet zeker weet, probeer dan in je hart te kruipen en te voelen wat je hart je ingeeft.
In mijn hart voelt het goed wat je zegt.
Soms zijn dingen niet met woorden op te lossen, maar wel met liefde. Als je in gedachten een soort lichtgevend koord trekt, van jouw hart naar het hart van een ander, stroomt jouw liefde vanzelf naar de ander.
Dan zal ik dat eerst eens uitproberen bij mijn ouders.
Nóg een tip: als je iets van een ander wilt krijgen, moet je het eerst zelf gaan géven. Jij moet de eerste stap zetten.
Tja, ik weet het eigenlijk wel: verander de wereld, begin bij jezelf.
Precies, goed zo. Nu alleen nog dóen, da’s een stúk lastiger.
Ik ga mijn best doen.
Dat is al héél wat. Ik zal aan Mono vragen of hij je op afstand in de gaten houdt, vind je dat goed?
Kun je niet af en toe eens langskomen, Mono? Dan kan ik weer héél eventjes in je prachtige ogen de liefde en de rust vinden.
Zeg Vinko maar dat ik regelmatig even bij hem binnen zal wippen.
Mono laat je niet in de steek, Vinko. Je zult hem nog vaker te zien krijgen, het licht uit zijn wonderlijke hoorn zal je helpen. Ik moet nu afscheid van je nemen, Vinko.
Je bent een bijzonder kind, Evi.
Wat je zegt ben je zelf, dus jij bent zelf een bijzonder kind. En trouwens, álle kinderen zijn bijzonder. Dag Vinko, heb het goed.
Dank je, doei!
---
En Evi, wat vond je van Vinko?
Ik zou zo graag eens door de ogen van zijn herinnering naar al die planeten willen kijken waar hij ooit heeft gewoond.
Verwondert het je dat er méér planeten bestaan, waar mensen kunnen wonen?
Nee, want het universum is zó onmetelijk groot en het zou zonde zijn om alleen onze ieniemini aarde te laten bewonen met mensen.
Klopt. Er bestaan ook astrale planeten, waar de zielen van mensen wonen in hun lichtlichaam.
Bedoel je zoals de planeet Orion, waar we even op bezoek gingen in Irenka’s droom?
Ja, dat is er één van. Ik vertel je er nog wel eens wat meer van.
Goed, dan duik ik vlug terug in mijn lijf. Heb nog wat slaap in te halen…Hatsjóe!
Gezondheid!