Marcel is te slim

        Twee weken ongeveer, want dan vind ik het niet meer leuk.

Weet je ook hoe het komt dat je het niet meer leuk vindt?

Dan zit er geen uitdaging meer in, ik kén het dan al en dan is het niet meer  nieuw.

Als ik je goed begrijp, wil je steeds iets nieuws vanwege de uitdaging?        

       Goed begrepen, Evi.

Dan ben je nu wel in een cirkeltje beland: je wilt hard studeren, om steeds weer nieuwe dingen te leren. Oude dingen zijn niet interessant, want die wéét je al.

        Klopt.

Met dat studeren wil je bereiken veel geld te verdienen om véél nieuwe dingen te kopen, omdat oude dingen niet meer interessant zijn, geen uitdaging meer dus. Mm, wel een probleem lijkt me, want zo blijf je je hele leven zoeken naar dingen die jou gelukkig kunnen maken.

        Zo gáát dat toch hier in Nederland!

Niet bij iedereen, Marcel. In Nederland lijkt het er inderdaad steeds meer op dat dure dingen bezitten het allerbelangrijkste is, maar ik vraag me af of dat niet super onzinnig is.

         Hoezo onzinnig?

Misschien kun je je afvragen hoe je jezelf gelukkig kunt maken zónder spulletjes.

         Lijkt me onmogelijk!

Stel je eens voor dat er mensen zijn die helemaal niéts hebben. Geen fiets, geen kast vol kleren, niéts om mee te spelen, helemaal nul komma nul.

Er zullen best veel kinderen op de wereld zijn die niets hebben.

Precies. En denk je dat al die kinderen ongelukkig zijn?

         Weet ik eigenlijk niet, nooit zo over nagedacht.

Ik wel, Marcel. En Mono ook. Wij kennen heel veel kinderen die werkelijk niks hebben en tóch super gelukkig zijn.

         Hoe dóen ze dat dan?

Als mensen niks hebben, genieten ze van ándere eenvoudige dingen: van de zon die opkomt, van het water dat hun land vochtig maakt zodat hun gewassen kunnen groeien. Van de kwetterende vogeltjes en van de miertjes en de bijtjes in de bloemen. Kinderen spelen met het water en het zand, en het bos is hun speeltuin.

         Daar raak je toch óók een keer op uitgekeken…

Ik denk dat ze een zekere dankbaarheid in zich hebben, omdat ze beseffen dat de hele natuur hen door God geschonken is.

         Ik ben niet echt dankbaar hè?

Je zegt het zelf… Als mensen dankbaar zijn, voelen ze zich gelukkig.

         Wel mooi eigenlijk.

Alles wat er om je heen is, Marcel, is een deeltje van God.

         Méén je dat nou? De héle natuur?

Ja, en ook ménsen zijn een stukje van God. Als je dát beseft, ga je ook heel anders met alle mensen om.

         Met meer respect, bedoel je?

Ja, met meer respect. Dan heb je geen respect meer omdat iemand slim is of rijk, maar omdat het innerlijk een deeltje van God is.

        Jemig… Is iedereen dan hetzelfde?

God bestaat uit ontelbare verschillende deeltjes, dus iedereen is een deeltje van God,  maar tegelijk helemaal uniek! Iedereen is deel van het grote geheel.  We kunnen ook niemand missen, we hebben bakkers en stratenmakers nodig, tandartsen en politiemannen, vuilnismannen en piloten.

Da’s wáár, Evi. Als je het zo bekijkt dan is iedereen even belangrijk.

Als je vol respect met iedereen omgaat in je leven, dan voel je je gelukkiger dan ooit, Marcel. Ga het maar eens uitproberen. Morgen zul je je dit gesprek misschien niet kunnen herinneren, maar je zult je erover verbazen dat je ineens met andere ogen naar alles om je heen gaan kijken. Je zult dat studeren van jou steeds minder belangrijk gaan vinden.

        Je hebt mijn ogen geopend, Evi. Dankjewel.

Geen moeite hoor. Het idee kwam van Mono.

      Ik zal hem wat extra oefenlicht geven, Evi.

Fijn Mono, zullen we dan gaan?

       Spring maar op mijn rug. Hoeoeoei, daar gaan we!

       En…ben jij gelukkig, Evi?

Ik? Ja hoor, wat dacht je!

       Altijd?

Uh… Ik ben me er niet altijd van bewust. Maar als ik eraan denk, dan voel ik me binnen één seconde blij!