Evi's toekomstdroom
Evi's toekomstdroom
Zeg Mono, ik heb vannacht een super bijzondere droom gehad?
O ja? Vertel eens, je maakt me nieuwsgierig.
Tja, waar zal ik eens beginnen….. het was volgens mij een droom over de toekomst. Kan dat Mono?
Nou en of dat kan. Tijd bestaat immers niet. Mensen denken dat de tijd een lijntje is van hun geboorte tot hun dood. Maar dat klopt niet. Tijd is net als ruimte; overal en altijd tot in de eeuwigheid.
Ik kan dat moeilijk begrijpen met mijn hersenen, maar ik voel van binnen wel dat je gelijk hebt.
Kom maar op met je droom.
Heb je even? Ik kan me namelijk nog heel veel details herinneren.
Ik heb tijd tot in de eeuwigheid, haha.
Op een dag ergens in de toekomst, werden alle mensen ’s morgens wakker met een nieuw en helder bewustzijn. Iedereen wist en voelde dat alle mensen, alle dieren en alle planten van binnen tintelden van een liefdevol gevoel. Ze wisten dat dit gevoel een stukje God was. Dit gevoel was zo ongelooflijk sterk en niets op de wereld kon dit gevoel meer uit de mensen krijgen. Dit besef in de mensen was er niet maar even, maar voortdurend en elk moment even krachtig en intens. Alle mensen waren blij en zonder zorgen. Dit was zo geweldig mooi, Mono.
Dat kan ik me voorstellen. Het lijkt namelijk heel veel op de plaats waar ik vandaan kom. Maar vertel eens verder.
Dat stukje God in de mensen zorgde ervoor dat het licht in ieders hart heel helder scheen. Dat licht kon ik bij iedereen rondom hun lichaam zien schijnen. Nu kan ik ook aura’s rondom mensen zien, maar de kleuren zijn lang niet zo helder dan dat ik ze in mijn droom zag. Ik voelde dat het trillingsgetal van de kleuren vele malen hoger was.
Mooi hoor!
Wat me ook opviel was dat de mensen respect voor elkaar hadden. Iedereen mocht gewoon anders zijn, zonder dat ze bang waren dat iemand hen veroordeelde. De mensen waren oprecht geïnteresseerd naar hoe de anderen iets beleefden.
Fijn zeg…
Mensen konden aan de uitstraling van elkaar zien hoe ze zich voelden. Hierdoor konden ze snel zien of de ander verdrietig of zo was. Dan werd er meteen op een liefdevolle manier over gesproken.
Dat is op dit moment op aarde nog niet zo, maar het groeit steeds meer die kant op. Kijk maar naar de hooggevoelige kinderen, die pikken ook alles op hoe de anderen zich voelen.
Dat is waar, Mono. Het leek erop of iedereen hooggevoelig was. Nu voelen hooggevoelige mensen zich vaak moe en leeg als het bijvoorbeeld ergens heel druk is, zoals op school. Maar daar was helemaal niemand moe omdat het licht in iedereen met dezelfde kracht scheen.
Wat zul jij je er thuis hebben gevoeld, Evi.
Nou en of, het was heerlijk. Zal ik nog meer vertellen?
Graag.
‘s Morgens begonnen de mensen meteen een mooi lied te zingen, zodra ze wakker werden.
Kun je nog herinneren hoe het lied ging?
De melodie van het lied was van: Freude, schöner Götterfunken, Tochter aus Elysium’ van de componist Beethoven. Ken je die? Hier kun je 'm beluisteren.
Dat is een héle bekende.
De tekst was niet helemaal hetzelfde. Ik herinner me de woorden:
"Goedemorgen God in allen, ik groet u en ben o zo blij
Wij maken van deze aarde een geweldig paradijs
Alle harten stralen helder, met veel liefde voor elkaar
Dansend vol geluk en vreugde in dit aardse heiligdom"
Wat een prachtig lied, Evi.
De mensen werden er niet alleen vrolijk van, maar het herinnerde hen elke dag weer aan de Goddelijke vonk in zichzelf en in elkaar. Met dat licht en die kracht konden ze heel makkelijk met hun gedachten scheppen wat ze nodig hadden. Ze gebruikten nooit teveel.
Dat is nu helaas op aarde anders. Een grote groep mensen wil teveel spullen, zodat andere mensen tekort hebben.
Gelukkig was het materialisme toen echt weg, Mono. Ze waren heel blij en tevreden omdat ze het geluk in zichzelf en elkaar hadden gevonden. De mensen hadden trouwens ook een bijzonder respect voor de natuur, Mono. Iedereen wist welk plantje of kruid ze die dag nodig hadden om zich volledig in harmonie te voelen. Er werd geen vlees of vis meer gegeten omdat ze wisten dat in elk levend wezen een deel van God zat. Het was heel frappant maar er bestonden ook geen vleesetende dieren meer, dus ze aten elkaar niet meer op en ze leefden in harmonie met elkaar en met de mensen. Kun je je voorstellen dat een hyena ineens een schoothondje wordt, Mono?
Haha, dat lijkt me prachtig, Evi! Was er nog iets meer dat je opviel?
Ja. Iedereen werkte maar heel kort.
Niet hele dagen zoals nu. Iedereen deed precies wat ie leuk vond en waar ie goed in was. Dus dat wat ‘m niet zoveel moeite kostte én wat hem of haar een fijn gevoel gaf.
Hoefden ze dan geen geld te verdienen?
Geld? Er was helemaal geen geld meer. Dat maakte het leven een stuk makkelijker. Er was weer ruilhandel, zoals vroeger en ze hielpen elkaar met alles. Dat ging gewoon vanzelf vanuit het hart. De belangrijkste verandering was dat iedereen dacht in de wij-vorm in plaats van aan zichzelf. Daardoor was het zo'n vredevolle en liefdevolle samenleving, Mono.
Wat een schitterende toekomstdroom, Evi.
Is deze droom fantasie of werkelijkheid?
Of is de werkelijkheid fantastisch?
Ik hoop het zo Mono, want het was écht fantastisch!