Florence Nightingale

Ik kan me goed voorstellen dat de soldaten blij waren met wat extra liefde en aandacht, vooral na alle ellende die ze hadden meegemaakt op het slagveld.

Nou en of, het lijkt me vreselijk om te zien hoe mensen elkaar afslachten.

Getver! En dan moesten die soldaten, die tenslotte vaak ook nog maar jonge jongens waren, ándere jonge jongens doodschieten!

Akelig hoor. Volgens mij draag je je hele leven die beelden met je mee.

Dat denk ik ook, Florence. Wat deed “The lady with the lamp” toen de oorlog was afgelopen?

Toen heeft ze in Londen een gezondheidscentrum voor gewonde militairen opgericht. Ze kwam er toen achter dat veel mensen dood gingen aan bacteriën in plaats van aan hun verwondingen.

Jeetje, tegenwoordig weet iedereen dat je voorzichtig moet zijn als je een wond moet verzorgen.

   Zij heeft in ieder geval de mensen geleerd wat hygiëne is.

Goed handen wassen dus.

Ja, en een mondkapje opzetten en je haren onder een mutsje stoppen.

En volgens mij ook materialen uitkoken, dan gaan de bacteriën dood.

Tegenwoordig gebruiken ze in het ziekenhuis zoveel dingen maar één keer en gooien het dan weg.

Daar was vroeger natuurlijk geen geld voor.

Denk het niet nee. Wel knap dat Florence Nightingale al die dingen zelf heeft bedacht, vind je niet?

Zeg dat wel. Ze zal het best zwaar hebben gehad in die tijd.

Er waren denk ik toen nog geen achturige werkdagen, zoals nu.

De zieken waren net als nu wel vierentwintig uur per dag ziek.

Inderdaad. Volgens mij werd Florence later ook ziek. En juist in dié tijd heeft ze nog een boek geschreven over hoe je moest verplegen.

Wauw. Ze nam haar taak wel serieus.

   Ik denk omdat God haar had gevraagd dat werk te doen.

Dat maakt het wel speciaal, vind je niet?

Misschien wil ik later als ik groot ben, ook verpleegster worden.

Mooi, dan mag jij nu deze dokters- en verpleegstersspulletjes meenemen.

    Echt waar, meen je dat?

Tuurlijk, ze zijn voor jou. Ik speel er eigenlijk nooit meer mee.

    O dankjewel!!! Je bent een schat.

Nee, JIJ bent een schat, want als jij later voor zieke mensen wilt gaan zorgen, betekent het dat je heel veel liefde in je hart hebt.

    Meen je dat?

Ja, als God in je hart woont, dan is het logisch dat je andere mensen helpt en verzorgt.

    Echt? Woont God in mijn hart?

Ik denk dat God - in de harten van álle mensen woont, alleen beseffen de meeste mensen dat niet.

Ik hoop dat je gelijk hebt, Evi. Als het waar zou zijn, dan zou dat prachtig zijn!

Weet je trouwens ook dat je zelf mensen kunt genezen, juist omdat God in je woont.

Mensen genezen, dat bestaat toch niet? Een dokter geneest mensen.

Jawel, die óók. Maar als een deeltje van God in iedereen woont, kunnen mensen  elkaar genezen. Bedenk maar dat je hart een kamer is met een deur ervoor, waarop staat: ‘Welkom voor iedereen’. In die kamer brandt een prachtig licht, dat zelfs tot buiten jouw hele lichaam kan schijnen. Als je bedenkt dat dit licht God is, dan kun je je hand op een zieke persoon leggen en dan stroomt het licht naar de zieke..-

     Méén je dat nou, of houd je me voor de gek?

Ik zou niet dúrven. Ik ga zelfs nog een stapje vérder.

      Ik luister.

Je kunt ook een zieke helpen door alleen maar aan hem te dénken. Als God de liefde is die in je woont, stuur je Gods liefdesenergie met jóuw gedachten naar de zieke toe.

       Wauw, en wordt ie dan beter?

Niet altijd, want soms is een ziekte eventjes nodig.

       Ziekte lijkt me zinloos.

Nee hoor, soms heeft iemand even tijd nodig om alles weer op een rijtje te zetten.

       En als ie heel lang en ernstig ziek is?

Dan heeft ie misschien méér tijd nodig.

       Wordt ie dan niet beter door jouw gedachten?

Nee, dan niet. Maar je kunt ook in jezelf aan God vragen of deze persoon niet téveel hoeft te lijden.

       Dát is waanzinnig mooi, Evi.

Ga het maar eens proberen, Florence.

Mijn oma is ziek. Ik zal haar elke dag liefde sturen. Misschien mag het wel werken.

Gedachten zijn krachten, Florence. Vertrouw daar maar op.