Zand
Hè zand, je kriebelt onder mijn billen. Weg jullie, vieze zandkorrels!
Beetje meer respect voor ons, jongedame!
Oei, kunnen jullie óók al praten? Dat wist ik niet.
Ja! Zelfs wij, doodnormale kleine zandkorrels, hebben iets te zeggen.
Waar zullen we het eens over hebben, Zandkorrels?
Laten we eens praten over respect.
Goed. Wat is dat volgens jullie... respect?
Respect is hetzelfde als bewondering, eerbied en waardering. Ken je deze woorden?
Zeker! Ik waardeer alles in de natuur! Ik zal nooit zomaar een boomtak knakken, dan gaat de boom bloeden. Ik neem geen paddenstoel mee naar huis, want die hoort in het bos.Ook pluk ik geen bloemen, want anders kunnen andere mensen er niet meer van genieten.
En hoe denk je eigenlijk over ons, de zandkorrels?
Om eerlijk te zijn, heb ik nog niet zo vaak over jullie nagedacht.
Je bent in ieder geval eerlijk. Als er geen zandkorrels zouden zijn, zou er dan eigenlijk wel een aarde kunnen bestaan, denk je?
Een aarde zónder zand... Nee, kan me niet voorstellen.
Precies! Elke stap die jij zet is mogelijk omdat wij, de zandkorrels, er zijn.
Ja. Als jullie er niet waren zouden de mensen alleen maar kunnen zwemmen, hihi.
Nee Evi, ook dát niet. Want zelfs ónder elke zee, rivier en meer zit overal zand!
Ja, en ook onder het gras en onder de bomen en onder alle straten.
Heb je ooit een berg gezien zonder zand?
Een berg ís een gróte hoop zand.
Juist ja.
Eh... Nu ik er zo over nadenk, krijg ik steeds meer respect voor jullie!
Jammer genoeg denkt niet iedereen er zo over.
Klopt! Misschien komt het omdat niemand de moeite neemt om te praten met de natuur.
Dat niet alleen, ze praten niet eens meer met elkáár!
Da’s óók al juist. Hoe zou dat toch komen, beste Zandkorrels?
Wellicht een tekort aan respect voor elkaar. Het lijkt wel of iedereen op een eilandje leeft. Ze leven niet meer mét elkaar, maar náást elkaar.
Als ik naar jullie kijk, snap ik pas goed dat je alléén niet krachtig bent. Eén zandkorrel kan mij niet dragen, maar jullie zijn met ontelbare miljarden. Daarom kunnen jullie álle zeven miljard mensen dragen en alle huizen en zelfs grote flatgebouwen!
Wat zeg je dat prachtig, zo is het maar net!
Heel veel jaren geleden, stonden de mensen volgens mij veel dichter bij de natuur dan tegenwoordig, klopt dat?
Ja, want toen beseften ze dat ze elkaar nódig hadden. In een groep was het leven veel makkelijker... ze gingen samen op jacht, samen werkten ze op de akkers en ze hielpen elkaar met huizen bouwen.
Waardoor is er eigenlijk die grote verandering gekomen, Zandkorrels?
Wij denken dat het komt door de elektriciteit. Eerst kwamen er lampen en toen de eerste stofzuigers en wasmachines. En tóen ging de ontwikkeling van allerlei apparatuur razendsnel. Er kwamen machines en robots om het zware of vervelende werk over te nemen.
Ja en toen kwamen ook de computers!
Klopt! En met al deze hulpmiddelen kunnen de mensen veel zelfstandiger bestaan. Alles kost nu véél minder moeite.
Dus daarom hebben de mensen elkáár ook minder nodig?
Waarschijnlijk wel. Maar misschien zijn er nog wel andere redenen die wij niet kennen.
Zou het niet weten hoor. Maar ik snap jullie verhaal wel. Als mensen geen hulp van elkaar nodig hebben, zoeken ze vanzelf minder contact met elkaar.
Tóch wel via internet?
Grappig dat jullie ook het bestaan van het internet kennen.
Tja, de glasvezelkabels lopen tenslotte dwars door óns heen.
Verhip, jullie gaan ongewild met de tijd mee! Als mensen elkaar niet meer nódig hebben en alleen via internet met elkaar praten, leren ze elkaar niet écht kennen, denk ik.
Nee, elkaar écht kennen is wel nodig voor respect.
Dat denk ik ook. Als je een mens ontmoet, zie je een compleet plaatje. Je ziet aan zijn ogen hoe hij zich voelt. Je ziet aan zijn lichaamshouding of hij straalt van energie of hondsmoe is. Je kunt dan een hand geven, een schouderklop of iemand een warme omhelzing geven.
Ja, als er minder ‘levend’ contact is, dan is er ook minder respect voor elkaars kracht, zorg en steun.
Klopt helemaal wat jullie zeggen. Maar wat kunnen we hieraan doen?
Misschien moeten ze weer met beide voeten op het zand komen te staan. Héél misschien komen ze dan op hetzelfde idee als jij om eens met ons te babbelen.
Ik hoop het, Zand. Ik hoop het écht! Het was een aangenaam gesprek.
Dank je, dat vinden wij ook.
Dag zandkorrels.
Dáág, tot ziens.